BIOGRAFIE:
- Geboren: 20 december 1933 (Grobbendonk)
- Beroepswielrenner: 1953-1970
- Ploegen: l'Avenir (1953), Gitane-Hutchinson (1953-1954), Touring-Pirelli (1954), l'Avenir (1954), Van Hauwaert-Maes (1955), Girardengo-Eldorado (1955), Faema-Guerra (1956-1961), Flandria-Faema (1962), G.B.C.-Libertas (1963), Solo-Superia (1964-1966), Willem II-Gazelle (1967-1970).
http://www.dewielersite.net/db2/wielersite/coureurfiche.php?coureurid=7791
Hij werd tweemaal wereldkampioen op de weg (1960 en 1961) en tweemaal kampioen van België (1957 en 1962).
Hij is de enige wielrenner die de zes klassiekers buiten categorie (Luik-Bastenaken-Luik, Milaan-San Remo, Parijs-Roubaix, Parijs-Tours, Ronde van Lombardije en Ronde van Vlaanderen) heeft gewonnen.
Van Looy won als eerste de Ronde van Vlaanderen, Gent-Wevelgem, Parijs-Roubaix (de 'keienklassiekers-trilogie') alle drie op een rij (in 1962). Dit werd pas geëvenaard door Tom Boonen in 2012.
Hij won in de drie grote rondes -Giro, Tour en Vuelta -punten- of bergklassement. Hij blonk vooral uit als sprinter.
Zijn 379 overwinningen op de weg worden enkel overtroffen door Eddy Merckx met 445.
Van Looy behaalde nooit de eindoverwinning in rondewedstrijden. In 1958 moest hij als leider in het klassement, met vijf ritoverwinningen op zak, opgeven in de Ronde van Spanje. In 1959 wordt hij derde in de Ronde van Spanje en vierde in de Ronde van Italië. In beide rondes boekt hij vier ritoverwinningen. In 1962 startte hij voor de eerste maal in de Ronde van Frankrijk. In de elfde rit werd hij door een motor aangereden en afgevoerd naar het ziekenhuis in Pau. Van Looy zag daarmee zijn voorbereiding op een derde wereldkampioenschap op rij de mist ingaan.
Van Looy reed ook op de baan. Hij won twaalf zesdaagsen, waarvan tien samen met Peter Post.
Rik Van Looy paarde kracht en aanvalslust aan een onweerstaanbare eindsprint, die vooral tot uiting kwam in zware klassiekers.
De jonge Rik Van Looy was onvervaard en ging in de begindagen van zijn carrière resoluut het gevecht aan met Van Steenbergen, de gevestigde waarde waarvan hij de fakkel overnam. Om hem te onderscheiden van Rik Van Steenbergen (Rik I) werd Van Looy vaak 'Rik II' genoemd.
Hij schaarde rond zich een aantal van de beste Belgische renners en kneedde de befaamde Rode Garde tot een (h)echte zegemachine. In zijn topjaren bereidde Rik het seizoen voor met spartaanse trainingen aan het Gardameer, waarna zijn zegereeks begon in de Ronde van Sardinië in februari en eindigde met de Ronde van Lombardije in oktober.
Rik was de spectaculaire heerser van de klassiekers, terwijl generatiegenoot Jacques Anquetil domineerde in het rondewerk. Zijn ongebreidelde aanvalslust bezorgde hem in 1960, als niet-klimmer, zelfs de bergtitel in de Ronde van Italië.
In de nadagen moest hij de strijd aangaan met een jongere Eddy Merckx, die tot 1966 in de wielerploeg Solo-Superia (de rode garde) van Van Looy reed, en hem mettertijd zou overvleugelen.
Na zijn loopbaan werd Rik directeur van de Vlaamse wielerschool in Herentals, de stad waarvan hij ereburger is sinds 10 juli 2001. Ook de gemeente Grobbendonk kende het ereburgerschap toe aan zijn bekendste telg (22 juni 2012).
Van Looy ontving op 10 januari 2005 de prijs van Sportpersoonlijkheid van het Jaar van de provincie Antwerpen, een prijs die door Panathlon Antwerpen werd uitgereikt. Van Looy ontving deze prijs voor zijn inzet en bezieling in de Vlaamse Wielerschool.
Doodverklaard: Sporza-website verklaarde op zondag 15 mei 2016 de wielerheld per ongeluk urenlang dood, terwijl Rik Van Looy (toen 82) nog springlevend was.
Het bericht stond sinds zondagavond op de website van Sporza. “Heel vervelend”, gaf de openbare omroep toe. “Door een menselijke fout is het artikel per ongeluk online gezet.” Het gerucht verspreidde zich op de volgende dag sneller dan Rik in zijn beste tijd. Gevolg: tot in Lovendegem hielden renners een minuut stilte.
Op 12 augustus 2017 werd van Rik, in het bijzijn van honderden fans, een standbeeld ingehuldigd op de Grote Markt van 'zijn' Herentals - al werd hij geboren in buurgemeente Grobbendonk. Hij werd in de bloemen gezet en kreeg een erehaag van rennertjes van de Vlaamse Wielerschool, zijn geesteskind waar hij na zijn actieve wielercarrière het meest trots op was. Nini, Van Looy's echtgenote, kon er wegens gezondheidsredenen nietS bijzijn. De 'Keizer' van Herentals is vandaag bescheidener dan ooit. Zijn standbeeld moest hem afbeelden als man van het volk, en dat doet het ook. Het drie meter hoge beeld, in een combinatie van brons en polyester, is van de hand van de Belgische kunstenaar Philip Aguirre. Uit Brussel was Michel Verschueren speciaal overgekomen: "Ik ben al jarenlang een vriend van de familie Van Looy. Ik moest hier zijn", zei de eremanager van Anderlecht.
 |
 |
Rik Van Looy bij zijn standbeeld (links samen met Michel Verschueren). |
|
Op zaterdag 2 januari 2021 was er droevig nieuws: Rik Van Looy moest afscheid nemen van zijn Nini en voortaan alleen zijn leven verderzetten. Op 88-jarige leeftijd is Nini heengegaan.
Nini lag mee aan de wieg van de topcarrière van Rik Van Looy, tweevoudig wereldkampioen.
Als rennersvrouw was Nini in de wielerwereld een icoon ten tijde van Van Looy. Ze cijferde zich helemaal weg voor de "keizer van Herentals". Naast rennersvrouw was Nini ook een familiemens en modesymbool. "Ze was één en al warmte en charme", herinnert Michel Wuyts zich. "Nini was een uithangbord en mater familias." De laatste jaren kreeg Nini af te rekenen met ziekte. Van Looy, die in zijn carrière zoveel te danken had aan zijn vrouw, werd fulltime mantelzorger van Nini.
 |
 |
Rik Van Looy samen met zijn echtgenote Nini. |
|
